توریسم ایران

در قرن شانزدهم اولین هنر-تاریخ شناس دنیا «گیورگی واساری» (که مسئول ساخته شدن یکی از راهرو‌های رو پل نیز می‌باشد) طراحی و ساخت پل قدیمی را به «تادیو گادی» یکی از شاگردان «گیوتو» نسبت داد. با این حال دلیل محکمی برای اثبات این تئوری وجود ندارد؛ علاوه‌بر اینکه واساری نیز همیشه آدم دقیقی نبود. شخص دیگری که نامش با ساخت این پل گره خورده است «نردی دی فیوراوانتی» است اما درمورد او نیز دلایل قدرتمندی وجود ندارد و شواهد جدیدتر مسیر دیگری را در راه ساخته شدن این پل نشان می‌دهند.

کمی پایین تر از این پل، پل دیگری بنام «پونته آلا کارایا» وجود دارد که در سال ۱۳۳۳ این پل نیز تخریب شد، «فرا گیووانی» که یکی از مسیحیان مذهب دومینیک بود طراحی و ساخت دوباره این پل را برعهده گرفت و این کار را بین سال های ۱۳۳۴-۱۳۳۷ به اتمام رساند. افراد مذهب دومینیک در حیطه‌ی ساخت سازه‌های بزرگ و مهندسی تبحر خاصی داشتند، به طوری که به نظر می‌رسد آنها اولین کسانی بودند که از واژه‌ی «آرشیتکت» استفاده کردند. طراحی‌های بی‌پروا و خاص در ساخت پل قدیمی که نظایر آن را می‌توان در پل پونته آلا کارایا نیز مشاهده کرد اثباتی است بر اینکه گیووانی در طراحی آن دخالت داشته است. احتمال اینکه این پل طراحی «داکمپی» باشد نیز با توجه به اینکه او تنها سه ماه پس از اتمام ساخت پل از دنیا رفت بعید به نظر می‌رسد.

در ابتدا مغازه‌ها و خانه‌های روی این پل توسط قصاب‌ها اشغال شده بود. اما آن‌ها بعدا توسط خانواده Medici که Vasari Corridor را ساخته بودند بیرون انداخته شدند. طلافروشان کسب و کار خود را روی این پل به راه انداختند و در نتیجه اعتبار و جایگاه پونته وکیو را بالا بردند. امروزه این پل محل کار جواهرسازان فلورانسی و تاجران آثار هنری است. این پل همچنین مکانی عالی برای خرید سوغات در فلورانس در زمان بازدید از ایتالیا است.

وضعیت و ظاهر کنونی پونته وکیو، به سال ۱۳۴۵ میلادی بازمی گردد. جورجیو واساری، در کتابش به نام زندگانی موفق ترین نقاشان، مجسمه سازان و معماران ایتالیایی اظهار می کند که بازسازی مجدد این پل بعد از سیلاب سال ۱۳۳۳ به تادو گادی نسبت می دهند. به منزله نگه داشت یادبود حادثه سیلاب، یک ساعت خورشیدی در آن سال روی پل نصب گشت و هنوز این ساعت خورشیدی در بام مغازه ایی که در همسایگی بنای سلینی قرار دارد، قابل رویت است. نوشته ایی که روی پایه ی این ساعت خورشیدی حک شده است، توصیف گر این حادثه دهشتناک است که وحشت مردم فلورانس را مثل سیلاب سال ۱۹۶۶ به شدت برانگیخت.

یکی از دلایل اصلی ساخت پل وکیو استفاده از آن به عنوان یک ساختار دفاعی بود. در ایتالیای قرون وسطی استفاده از رودخانه برای اجرای حمله‌ای سریع، یک تاکتیک بسیار مهم نظامی بود و با توجه به اینکه فلورانس به وسیله‌ی دیوار احاطه شده بود این احتمال وجود داشت که دشمن به وسیله‌ی رود آرنو وارد شهر شود. پل وکیو نظیر دیگر پل‌های این رودخانه چهار برج نگهبانی داشت که بر روی دو سر ورودی و خروجی آن استقرار داشتند و دیوارهایی بلند تمام آن را در بر می‌گرفتند که تنها قسمتی از آن به دلایل عبور و مرور برداشته شد. «برج مانلی» در جنوب پل تنها نقطه‌ی کاملاً مشخص از این استحکامات است که امروزه نیز می‌توان آن را مشاهده کرد؛ با این حال تصاویری کامل از این پل در کتب قرن پانزدهمی وجود دارد. با وجود اینکه پل‌های زیادی در فلورانس وجود دارند، هیچ یک از این پل‌ها اهمیت استراتژیک پل وکیو را نداشتند.

برای بازگشت هزینه‌ای که در ساخت این پل استفاده شده بود، مدتی پس از اتمام آن ۴۶ مغازه‌ی روی آن اجاره داده شد. در نسخه‌ی قبلی پل که به وسیله‌ی سیل نابود شد، مغازه‌ها از چوب ساخته شدند و همواره احتمال آتش سوزی می‌رفت، به همین علت در ساخت پل جدید این مغازه‌ها را از سنگ ساختند. در ابتدا مغازه‌های مختلفی روی پل قرار داشتند اما در سال ۱۴۴۲ دولت فلورانس این مغازه‌ها را تنها به قصابی‌ها اجاره می‌داد. در ابتدا کنترل پل برعهده‌ی گروهی به نام «ناخدایان پل» بود ولی در سال ۱۴۹۵ دولت در اشتباهی بزرگ تعداد زیادی از این مغازه‌ها را به فروش رساند که باعث شد پل به مکانی کثیف و زشت تبدیل شود.

صاحبان مغازه‌ها شروع به تغییر دادن قسمتی از پل کردند و تا اواخر قرن شانزدهم قسمت‌های زیادی از پل تغییر کرد، دیوار‌های قلعه‌مانند از بین رفت و پنجره‌های زیادی روی پل درست شد؛ در نهایت در قرن هفدهم بود که پل شکل امروزی را به خود گرفت. به هرحال با وجود ظاهر زیبای امروزی پل، دولت فلورانس در آن زمان قصد نداشت که پل تغییر شکل پیدا کند.

در مرکز پل، نیم تنه بن ونوتو سلینی که معروفترین زرگر فلورانس آن زمان بوده است، قرار دارد. البته این مجسمه، در سال ۱۹۰۱ در این مکان قرار داده شد. مثل بسیاری از هنرمندان عصر رنسانس، که شامل دانته نیز می شود، سلینی فردی بسیار مشتاق و پرشور بود. وی در بسیاری از منازعات و درگیریهای آن زمان حضور بسیار پر رنگی داشت و در پایان بوسیله سیستم قضایی آن زمان شهر فلورانس به دار مجازات آویخته شد. از آثار بیادماندنی و معروف وی، در کنار آثاری که از طلا ساخته شده اند، می توان به مجسمه پرسئوس با سری از الاهه به نام مدوسا نام برد. نیز از شرح حال نویسی شخصی خودش که به «زندگی» معروف است هم اشاره کرد. پونته وکیو تنها پلی در شهر فلورانس است که در طول جنگ دوم جهانی از بین نرفت. به احتمال بسیار زیاد می توان اذعان کرد که پل پونته وکیو، قدیمی ترین پل جهان است. پونته وکیو، شاهکاری از هنر و معماری است.

پل Vecchio یکی از محبوب‌ترین مناطق دیدنی فلورانس است. این پل هم از نطر تاریخی و هم از نظر معماری و بنایش اهمیتی ویژه دارد. تمام طول سال برای رفتن به این پل مناسب است. پل Vecchio و گذرگاه Vasari، سالن شهر فلورانس یعنی Palazzo Vecchio را به Palazzo Pitti متصل می‌کنند. در تور ایتالیا می‌توانید در مسیر پیاده‌رویتان در خیابان‌های قدیمی و زیبای فلورانس به این پل برسید.